Het verlies van een dierbare behoort tot de meest uitdagende momenten in ons leven. Toch is de dood een van de weinige zekerheden die we hebben. Bij zo’n moment hoort vaak een rouwkaart, een brief vol emoties en herinneringen die zowel formeel als persoonlijk moet zijn.
Uitvaartverzorger Victor M. Sweeney, een pionier in zijn vak, deelt zijn inzichten over het samenstellen van rouwkaarten. In zijn praktijk ziet hij vaak hoe mensen vasthouden aan hun professionele prestaties, zelfs als het einde nadert. Waarom we dit doen en of het echt belangrijk is, daar gaan we in deze blog dieper op in.
De persoonlijke kant van een rouwkaart
De rouwkaart is meer dan alleen een droevige aankondiging; het is een eerbetoon aan het leven van de overledene. Sweeney merkt op dat men vaak de neiging heeft de kaart te vullen met carrièrehoogtepunten, soms zelfs met iets te veel enthousiasme.
Hoewel dit aan de ene kant een manier is om een volledig beeld van iemands leven te geven, gaat het in zo’n emotioneel moment eigenlijk om de persoonlijke herinneringen die de overledene heeft achtergelaten. Een rouwkaart is bij uitstek een plek waar die persoonlijke verhalen tot leven kunnen komen en niet moeten verdrinken in cv-taal.
In een emotioneel geladen tijd, waarin woorden soms moeilijk te vinden zijn, kan het verleidelijk zijn om terug te vallen op tastbare successen. Maar is dat eigenlijk wel de meest geschikte benadering?
Want uiteindelijk draait het toch om de impact die iemand heeft gehad op zijn of haar naasten. “Een rouwkaart moet de ziel van een persoon weerspiegelen, en niet simpelweg zijn of haar carrière,” aldus Sweeney.
Het belang van persoonlijke verhalen
Waarom focussen mensen zo vaak op prestaties bij het samenstellen van een rouwkaart? Volgens Sweeney ligt het antwoord in onze drang om het leven van een geliefde volledigheid te geven.
Toch vraagt hij zich openlijk af of de nadruk op zakelijke prestaties de echte connectie niet degradeert tot de achtergrond. Wat zegt een lijst met functies uiteindelijk over de persoon zelf? Onze prestaties op de werkvloer vertellen weinig over de vriendschappen, de liefde of de empathie die we in ons leven hebben laten zien.
De cruciale vraag is: wie was deze persoon voor hun kring van liefhebbenden? Het oplichten van deze verhalen kan heel bevrijdend werken, zowel voor de schrijver als voor hen die het lezen. Vaak zijn het juist die herkenbare, kleine momenten die een rouwkaart de diepgaande betekenis geven die ze verdient.
Spijtmomenten in de laatste levensfase
Een ander element van Sweeney’s wijsheid betreft de spijtgevoelens die hij vaak ziet op het sterfbed. Naast dat het schrijven van een rouwkaart een uitdaging is, roept de naderende dood bij veel mensen reflectie op over de tijd die we hebben gehad.
Mensen beseffen vaak dat ze meer tijd hadden willen doorbrengen met degenen om wie ze geven. Liefde en relaties komen centraal te staan als het einde nadert. Het is de tijd met vrienden en familie die het werkelijk waardevolle element is, niet de prestaties op kantoor.
Mensen die vrede hebben met hun naderende einde beschouwen tijd met geliefden als het definitieve hoofdstuk van hun verhaal. Zij zien dit niet langer als een beperking, maar als waardevolle herinneringen die ze koesteren. De grotere vraag hier is hoe we tijdens ons eigen leven ervoor kunnen zorgen dat de focus ligt op wat echt telt.
Een rouwkaart schrijven die er echt toe doet
Een rouwkaart hoeft niet saai formeel of overdreven poëtisch te zijn om indruk te maken. Het draait om authenticiteit en de verbondenheid tussen het verloren leven en degenen die achterblijven.
Het zoeken naar de juiste balans tussen eerbied, liefde en context vormt de kern van een betekenisvolle rouwkaart. De anekdotes die laten zien hoe de overledene met grootse eenvoud het leven aanpakte, kunnen vaak meer zeggen dan een lange opsomming van prijzen en posities.
Laat de woorden echoën als die van een goede vriend, want dat is wat ze moeten zijn. Het maakt de rouwkaart niet alleen een formele plicht, maar een oprechte meerwaarde voor hen die het lezen.
Zo blijft de overledene in herinnering zoals hij of zij werkelijk was – met al zijn of haar unieke kanten. Het is misschien een uitdaging, maar niets is zo krachtig als oprechte herinneringen waarna je als een vriend vanuit de bar zou luisteren.
Wat we hieruit leren
Het gesprek met Sweeney maakt ons allemaal wat wijzer over hoe we naar ons eigen sterven zouden kunnen kijken. Misschien moeten we eens stoppen met rennen naar de top van die carrièreladder en beginnen ons te focussen op wat werkelijk waarde heeft.
Uiteindelijk zal niemand de beleggingen herinneren, maar wel jouw glimlach als je met een goede grap sfeer maakte.
Dus de volgende keer dat je een rouwkaart schrijft, of er zelf over nadenkt, bedenk dan wat je achterlaat voor de wereld en voor hen die je dierbaar zijn. Maak de woorden die je deelt zinvol, betekenisvol en – vooral – menselijk. Want dat is waar het in beginsel om draait: een blijvende menselijke connectie door woorden.
Bekijk de beelden hier:
FAQ
Wat zijn de grootste fouten bij het schrijven van een rouwkaart?
Veelvoorkomende fouten zijn het benadrukken van zakelijke prestaties en het ontbreken van persoonlijke verhalen die een intieme connectie laten zien. Victor M. Sweeney pleit voor het delen van persoonlijke anekdotes en herinneringen om rouwkaarten relevanter en emotioneel resonant te maken.
Hoe kun je een persoonlijke band laten doorklinken op een rouwkaart?
Door gebruik te maken van herkenbare anekdotes, humor en persoonlijke momenten. Zeker als de overledene een grote rol speelde in jouw leven, kunnen die verhalen juist de menselijke kant belichten.
Wat is essentieel voor een rouwkaart die echt betekenisvol is?
Authentiek taalgebruik en het vastleggen van herinneringen die relevant zijn voor de leefwereld van de overledene en diens naasten. Het is belangrijk dat een rouwbericht meer is dan alleen een lijst met professionele feiten.
Waarom mijden mensen spijtgevoelens vaak bij het samenstellen van rouwkaarten?
Er is een maatschappelijke neiging om zelfs bij rouw een façade van perfectie te bewaren. Mensen zijn geneigd negatieve gevoelens te omzeilen. Toch zijn deze aspecten vaak het meest herkenbaar en resoneren ze sterk bij de ontvangers.
Wat kunnen we leren van uitvaartverzorgers zoals Victor M. Sweeney?
We kunnen ons bewust worden van de echte prioriteiten in het leven en de waarde van betekenisvolle relaties. De lessen uit de uitvaartzorg kunnen ons aanzetten tot een reflectie op ons eigen leven en de teksten die we achterlaten, zoals rouwkaarten.
Bron: LadBible
